Los sonets sulfuroses

d'Amarillis Fernandez
 

Amarillís es l'escais-nom d'una eleganta avocata montpelhieirenca qu'a retrobat la lenga de Despuech-Sage, Rodilh, Chauvet, amb un peçuc d'estetisme arcaïsant pescat benlèu dins Ròcaferrièr. Ni per passar sas jornadas a francimandjar finament dins los pretòris... Aquela òbra inedicha es estonanta de sensualitat crusa e tanben refinada. Amb sai qu'un peçuc de desespèr glaçat. Podètz tanben legir aicí la revirada dels sonets luxurioses de l'Aretin per Amarillís. E comprendretz ont aquela italianisanta distinguida vai cercar son inspiracion.
 

 

I
 

Coma una estranha flor m'ennivolís

lo siaud perfum de ta pèl barbelanta
e d'èsser ras de tu - ò desavianta!
- m'enchichorla, me brutla, e me delís...

Tant bèla amor, orgulhança agradanta

clar miralh de carn bruna, doç abís
ont la rason se nèga e s'estorrís
dotz d'impossible espèr que tròp encanta!

Au lindau puòi d'un desir alucrit

aquel fisson de raive empertesit
dissòuv dins sa traucada nòstra esséncia:

de tant que ton sorire vesiadet

despartís la delícia e mai la set
dins la copa de l'infinida abséncia...

 
 

II

 

Au segrèt de la carn tant docinèla

combeta saborosa doça vau
ò deliciós e saborós baissau
mistèri de ton jonhe de femèla!

Entre tos pepelons tibats de gaug

vodriái chimar la patz enchusclarèla
l'abisme la doçor la flor crudèla
l'inaccessibla lutz lo desir baug!

ò vau ò doç perfum secrèt reiaume

sublim escrinh de dentelum sedós
foliá mortala embelinant bescaume!

Amor risent raive despietadós

ò bèla t'asorar te saupre unenca
reina ufanosa en ta glòria carnenca!

 

III

Rojas coma una ultima desirança

regonflas de tròp intima ausardiá
suauda e tosca enlusida que vodriá
s'espelir puòi en sorire d'errança

ò labras bèu fanau de putaniá

enfloriment abramat de drilhança
ò tròp tebesa e tròp lifra dobtança
asimant deliciós de la foliá!

O pròchas e estranhas vos mirar

d'un agach adoraire e alucrit
vos rejónher s'embeure se negar

ò labras fònt porpala de l'oblit

chimar lo chuc de vòstra embriaguesa
n'assaborar la tròp suauda vanesa.

 

IV
 

 

Mond estranh e secrèt dels amors doçs

ta tant redonda anqueta estrech motlada
desirada e polida e asorada
la voudriái ieu devorir de potons!

Tant bèla jos la gona desvistada

E dins lo slip translucid e sedós
O regonfle ò tebés ò aigalós
ò meravilha incresabla encantada

Dins l'escur de la vau despestelat

abisme salabrós coròla aiguèstra
De salabrosa escupinha enaigat

ont la doçor subran se decabèstra

imoissa e redolenta que non sai:
iranhàs feme indicible pantais!

 

V
 

 

Tant naut fenduda negra ta gonèla

a cada pas nos laissa desvistar
plegadissa e polida a ne cridar
ta pèrna en sa resilha alucarèla!

O lebrauda en te vesent caminar

te remire te sabe mai que bèla
e dins mon cap desnusa riserèla
en pensada te vese passejar!

Niflar ton doç perfum seguir tos passes

laissar ma man linzar dins tos debasses
traire mon nas dins ton peu tenchurat

m'encigalar de ta feminitat

e doçament, fregant ta monifleta
alispar ta pèl lena a flor d'anqueta.
 

VI
 

Niflariái ton perfum de putanèla

en cabussant dins ton jonhe ò amor
saupriái m'enchichorlar de ton odor
engulhariái ma man jos ta gonèla!

Alisariái la mostosa doçor

esconduda en son escrinh de dentèla
lo fenzisclet tebés la fontanèla
relenta de salabrosa liquor.

Coma una flor nuochenca e verinosa

ton bèu sorire lifre e pintorlat
alucrit e gloriós s'espeliriá.

Engulhariái un det enamorat

dins la doçor mofla et amistadosa
e lo carnal fremin t'abrivariá...

 

VII
 

Au semblant d'una frucha solelhosa

regonfle s'esbadalha de desirs
lo misteriós iranhàs trempadís
fendilheta ombradissa e aiganhosa!

Es ora de i traire de galís

una man alisaira e amorosa
- o caranchona imoissa e secretosa!
per empusar lo fuòc que i cabís...

Puòi dins ton uòlh mirar subran flambent

lo gaudorós fornàs d'amor carnenc
saupre aquel risolet estranh e bèu

aquel enfloriment tròp roginèu

mentre bacèla en ton ventre en combor
l'ocean tempestós de la doçor...

 

VIII

 

Jos la gona coròla vegetala

lenguejar lo bivalve sibillin
lo salabrós mistèri femenin
l'inausida clauvissa ponentala!

Tant ufanosa en riba dau fremin

que precedís la tempèsta porpala!
N' assaborar l'òsca tròp abissala
la fonteta dau raive mistolin...

Que lo poton plen de fresa alifrida

linzant au pus prigond de l'òrt sauvèrt
i empusariá l'estranha estrementida

lo ferniment cridaire e clar e fèr

lo giscle de delícia e de plovina
l'espaime ondenc la furor cristalina!
 

IX

 

Niflar lo braguilhon de dentelina

s'embriagar de sa suauda nolor
pausar sa boca sus la redondor
d'una anqueta redonda e mistolina!

Descobrir l'iranhàs e sa combor

ne saupre la doçor d'èrsa marina
quora subran goteja dins l'ombrina
la saliva secrèta de l'amor.

E inventar la furor de la set

lo poton tròp estranh e tròp secret
la tastadissa cauda e marinièira

l'esvelh de la drilhança sens bolièira

lo mistèri porpau d'aiga e de sau
lo potz estranh de feminina gaug!
 

X

 

O doça monifleta fruch chucós

fendilheta aculhenta e saborosa
darrièr la seuva escura e misteriosa
bèu tesaur escondut e amistós!

M'amorrarai a ta boca imorosa

per chimar la liquor dau desir blos
e au lo lindau de ton potz imorós
passejarai ma lengueta amorosa

ò marina delícia esvelharai

ton ferniment diusenc e la colada
de tas doças salivas, las beurai

mescladas a ma lifra salivada,

e tota onchada e tresananta enfin
cridaràs sus la cima dau fremin.
 

XI

 

O ton bèl iranhàs ta monifleta

ton badarèl pelut ton pissarèu
ton trauquilh aiganhós encantarèu
ta fonteta esconduda e mistofleta!

O lo niflar lo remirar tant bèu

i pausar ma pus gromanda lengueta
l'enfonilhar dins ta fenda mofleta
i chimar lo nectar enchusclarèu

n'assaborar to chuc encantadís!

Bèu fruch regonfle a l'aflat dels desirs
fach per estre lecat amb gromanditge

emai potonejat amb devotitge

tresananta monifla escrinh tant doç
forrèu tebés dau mistèri amorós!

 

XII

 

Ma flatinga vendriá docetament

fregar jos la dentèla resconduda
s'engulhariá dins la fenda peluda
i desvelhant un secrèt ferniment!

Teron polit, font vesiada e ombruda

tròp suauda combarèla aiganaissent
ont salivejariá l'amor brausent
l'aigardent misteriós de l'esmoguda!

O bèla! Mentretant tos bruns vistons

s'enfosquirián de tosca soscadissa
i lusirián d'intimas reflambors!

L'aimabla combarèla coladissa

se coflariá jos lo nilon sedós
trempa subran de marinas liquors!

 
 

XIII
 

Motlat estrech dins lo latex lusent

de ta negra gonèla putanièira
ò ton cuol ton bèu cuol de lebrièira
dins son escrinh de dentelum sedenc!

Lo remirar quand caminas leugièira

e que lo fas ondejar bèlament
espompit jos lo nilon transparent
a cima de tas bòtas de guerrièira!

O tu la tròp polida: t'asorar!

niflar ta bruna odor, s'enchichorlar
de tant chaspar jos ta gona corteta

la doceta calor de ton anqueta

e te manjar de potons alifrits
mentre escambiam de regards alucrits!
 

XIV
 

Braguilhon deliciós ò! seda fina

estrechament en sa blancor motlant
lo redond mirament encigalant
d'una anqueta requista e mistolina

perfiècha corba entrevista subran

ta gloriosa belesa m'assassina
ne perdrai l'eime ò anqueta divina
se non t'agante nusa dins la man.

fruch tebés de gonèla embelinada

negant dins ton miralh tota mirada
sòmi carnau e pasmens innocent

d'un tant risent orguòlh ardidament

l'incresabla doçor mofla e crudèla
tresana jos la man alisarèla.


Una autra pagina d'Amarillís ont revira los XVI sonets dau divin Aretin
Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX-XXI
Retorn a l'ensenhador generau