(1842-1915)
Mèstre Ros... Lo veterinari-poëta de Lunèl-Vièlh.
Per de critics letruts qu'an pas jamai viscut dins un vilatge e qu'an una concepcion iperponchuda e iperaparisenquida de çò que deuriá èsser una literatura d'òc parisencament ipercorrècta, vau mai pas parlar dau deliciós Mèstre Ros...
Nascut a Lunèl Vièlh lo 15 de novembre de 1842, filh d'un ferraire de chivals... Segonda generacion dau Felibritge, lo printemps florit de nòstra renaissença... E que dins lo felibritge tot rebolhissent de garrolhas qu'avèm ara de mau a comprene, aguèt, sembla, pas que d'amics...
Escriu un lengatge d'una cèrta elegança e d'una cèrta perfeccion, qu'a un biais pro classic. E aquel òme qu'aguèt dins son ròdol de foncions electivas (siaguèt conselhièr generau dau despartiment de l'Erau) donava a l'òc una plaça publica. L'influéncia de Carles de Tortolon de d'Alexandres Langlada son estadas decisivas... O ditz Carles-Brun dins lo prefaci que i fai per son recuòlh "Pescalunetas": "vos an sonat tota vòstra vidassa: - Monsur Ros, nos maridam, nos regalaretz ben d'una cançon noviala? - Monsur Ros, es pas pus la nòça: es lo batejat. Se nos fasiatz quicòm per lo manit que plora... Monsur Ros..." E monsur Ros, amb son sorire e son amabilitat que totes ne parlan, escriviá quicòm. Era d'occitan. Pas totjorn una òbra immortala qu'anariá revolucionar l'art poëtic. Mas la lenga d'òc èra de totas las fèstas. E aviá lo visatge sorisent e generós de Mèstre Ros... e èra pas de patoés desgaubiat, èra de trabalh menimós, perfeccionista...
Ros faguèt tanben de teatre, e de teatre que se joguèt e se tornèt jogar a Montpelhièr, ont aguèt un succès espectaclós. Sas pèças risolièiras son dins la colleccion de la preciosa revista "le Félibrige Latin"...
Dos libres publicats recampan l'ensèms de son òbra rimejada non teatrala. Mai que mai de pèças de circonstància ont la lenga d'òc, aitanben, èra estada la rèina de la fèsta... Mas per son interés documentari, lingüistic, o quitament literari, quauques pèças, o afortisse, se destrian.
LA CANÇON DAU DARDALHON (1896)-350P
PESCALUNETAS (1912)-265P
