Edmond TEISSIER 

(1904 -1971)

Nasquèt e moriguèt a Valflaunès au pè nòrd del puòg de Sant-Lop . Siaguèt regent a Galargues (34), puòi a Laveruna. Èra sòci de l'Escòla dau Paratge.Escriguèt sus son terrador, particularament " Mount-Ferrand ", interessant guida e monografia istoric sus lo famós castèl, pro ben documentat, illustrat per l'autor, e en occitan amb revirada francesa. S’i atròba un testimòni preciós de l’occitan « montferrandenc » (amb « talamai » per « talament », etc…) e de mai es la sola monografia consagrada, per tant qu’o sàpia, au famós castèl… Lo metrem en linha aicí un autre còp.   

Imne au Puòg de Sant Lop

Mon bèu Puòg de Sant-Lop que ton morre m'estaca ! 
A te veire de luònh, poderós subrebèu, 
Dins mon còr tresfolit, quicòm fai tica taca, 
ò! tu qu'as a parar la saca 
Lo bois gigant emai lo brèu (1) 

Quanta vista qu'òm a d'en naut de ton esquina ! 
Amorós pelegrin dau dètz e nòu de març, 
Qu'es doç, en la guinchant de dire a sa vesina : 
" Miga ! ve la vela latina 
Coma un parpalhon sus la mar ! " 

Siás mai qu'un grand senhor, autant qu'un emperaire
             . (2) 
per espiar, gelós, un pòble trabalhaire 
Que fai gisclar de ton terraire 
Lo vin presat de Lengadòc. 

Segur, lo païsan que dintra quand l'estèla  
Dau pastre, au calabrun, lusís coma un calèu, 
Ditz, se d'un nivolàs ta tèsta s'encapèla,(3)
" La jornada serà pas bèla, 
Deman plourà coma se deu ! " 

Davant que lo sorelh desrevelhe la dralha 
potoneja ton frònt d'un treslús agradiu ; 
E lo sèr, sus l'ermàs (4), quand lo cloquièr cascalha 
Es mai ta crèsta que dardalha 
Dau darrièr rai de ton adieu ; 

Tanben, en moriguent volriái te veire encara, 
Volriái d'un lòng regard de mon uòlh pietadós 
Emportar dins mon cròs ta remembrança cara, 
Gardian fisèl, montanha lara (5) 
Dau vièlh terraire dels aujòls. 

Eimond TESSIER (6)

Trach dau jornal " l'Eclair de montpellier " dau 4 d'abriu 1933 . Reeditat dins « lo Bram dau Clapàs » de Febrièr 2003 (N°76) p 10

(1) Brèu : lachuga renadiva fèra (lactuca perennis) . De pas confondre amb la bròca (en francitan " chicorée à la broque ").

(2) N.B. Manca, solid, lo segond vers, mas èra coma aquò lo papièron qu' avèm agut.

(3) Lo mond del ròdol del puòg de Sant-Lop, dison totes, emai sián pas païsans : " Quand lo puòg de sant-Lop pren son capèl, lo pastre pòt prene son mantèl ".

( 4) Armàs : = ermàs.

(5) Lara : A sarrar de " lar " nom (femenin) que vòl dire " fogal ".

" La lar del fuòc " = l'endrech ont se fai lo fuòc (fr. âtre)-;" la lar dau forn" = l'aira dau fom ; " los dieus lars " (les dieux lare ). Dins l' antiquitat romana, Lara èra lo dieu apa- raire del fogal familhal. Las lars, passavan per enfants de Mercuri e de Lara. A l'origina, las lars èran de divinitats agricòlas mas subretot èran de gardians dau fogau, emai èran de divinitats dau fuòc.

Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX-XXI
Retorn a l'ensenhador generau