Foliá dau dire per los temps

 

VAI lo temps que trempa e destrempa...

La desirança pausadissa dau mau tieune

detràs lo 'jorn per alenadas

me ven cridar la ràbia dau silenci

 

Espèr-tomple dins ma nuòch

dau mai ta faula intensa me comola

sai dins tas mans l'amaror que me tòrna

e i deurai legir tornar

consi pegás l'amor vièlh nos envesca...

 

 

... tremors finidas

linsor tant nòva de ma frau

supèras en çò mieu pacientosament desbrondat de tot grèlh de sòmis per aquela tieuna cirurgia dau lengatge...

 

Legirai dins la rusca de ton nom tant de mots que me fan tòti... N'es plus temps : au grand sorelh que nais dins tota ta rason se seguirà tornar dins la lutz blava aquel autre SUPLICI TAN PRIGOND ESPELIT DE LAS PÈIRAS!

 

lo chèstre de l'amor es dobèrt

dirai

als murs

lo nom de ma colèra...

 

Me sabes ara a ieu

a ieu ma miga

aquitau de lònga ofèrt

a las matematicas de l'espèra...

 

ANTAU dins sa grisor de ne morir

suavament aspra s'acaba e se poirís

la nòstra amor d'antan tant alisada...

 

Es lo temps de la quista absurda

dins mos uòlhs que volián pas pus veire

tòrne saber qu'au torn de n'autres

la tèrra s'es pacientament gelada

de tant se bolhissiá de vaiga solitud...

 

çò tebés vèn destrech a ne morir de set

s'es viscut talament

de maucòr

de mesprètz

que deguns saup pas mai

ni pòt pas

coma que vire

cridar

l'auba estranha que vèn...

 

 

 

es que tornarai conóisser la dolor tant doça

de se saber prigondament envescat

dins de gorgasses de clartat

mai poderós que lo jorn que vendrà ?

 

Marridesa dau pantais que foguèt nòstre un jorn

pallor nòva de tant d'esperança

portada per ta cara au luòc darrièr de solitud

òu! Crida! Escrotlament de nòstra desrason

 

viure encara l'instant primièr dramaticament perenne ont dins ma man venguèt la tieuna me dire çò brutau dau demai que nos quicha e m'anonciar la freja e longa saviesa de tas labras...

 

mas podèm pas mai córrer après nòstre talhon d'aür terrenc

s'es tròp viscut a contravam...

 

Los vièlhs grums de la paraula

dison ren a ma sentida

la tendresa es un jòc muòg

mai ton còr o ma miga es mai lins qu'un empèri

ma gaug serà per te vestir de tant de lutz

qu'aurem plus léser de ne viure...

un siblament d'asirors mòrtas

empobola encar las dogas de mon còr

esbocinaire esclatat

 

nòstre silenci es un novelum desnucleat per l'espaci

i bostigas de ton caire e de tant i jogarem a se quèrrer sens dire que lèu

finirem pèr se trapar e pèr descompartir nòstre fais de sofrenças qu'a la flor de pèu

partejarem

suavament nòstra comuna solitud

ampla e lònga rason de viure e de morir...

 

Chuparai tas bocas fins a plus saber

consí doças èran las autras

d'aquelas dau temps passat.

 

(Montpelhièr 14-11-74)