Antonin Jeanjean

(dich Ròc de la Serrana)

Lo poëta de Sant Joan de Buèjas. I trabalhava a la cooperativa viticòla. Just au pè de la Serrana, lo païs de las fadas e de las legendas. A quala dediquèt aqueste sonet amorosit que presentèt en 1935 als jòcs florals. Maurice Laurès, que Jeanjean menèt als avencs e las baumas de l'endrech dins la pontannada 1945-1950, me transmetèt aqueste tèxt ont tròbe lo deliciós dialècte de la Buèja, montpelhieirenc a las raras dau lodevés e dau cebenòu...

Coma una lònga sèrp qu'al sorelh s'espandís
la Serrana serà, per ieu, totjorn aimada
quand la vese de luònh mon còr se regaudís
de pensar qu'a son pè ma demòra es pausada.

Coma uòi la trepam los rèires l'an trepada
dins sos cengles rocuts onte ié ressondís
lo voetz de la campana -'n pauc escrincelada -
de mon vilatge aval, que pauc a pauc morís.

Ieu l'aime de tot temps: per l'auton rovilhada,
l'aime jost son mantèl, l'ivèrn de nèu sanlada,
quora sa polidiá es mesclada al cèl gris.

Coma l'aime en estiu per lo sorelh rimada:
siái de totes sos ròcs lo manit caganís,
que n'a lo còr pro grand, per l'aimar, desanada...

Vist que i a pauc o pas ges de tèxtes escriches dins aquela varietat de nòstre jos-dialècte qu'aguère l'ocasion de frequentar apassionadament, e qu'es tot pròche de l'argelieirenc de Max Roqueta, ne dòne çai dejota lo tèxt originau en grafia felibrenca: remarcatz i de paraulas requistas que l'autor, autodidacte, a sai que pas trobadas dins los diccionaris: los cengles rocuts, l'auton, sanlada (per sailada) , polidiá, rimada, desanada (dins lo sentit de "solitària, abandonada" puslèu que dins aquel de "fatigada, descorada")... Remarcaretz tanben la fonetica: las finalas en -a, mas ja los futurs lodeveses "sarò" per serà, o "ò" per "a" dau vèrb aver...E "ai" per "al" coma i auriá "dei" per "del" e "dèl" per "dels"...

Couma 'na longa serp qu'ai sourèl s'espandis
la Serana sarò, per ieu, toujour aimada
quant la vese de lhont moun còr se regaudis
de pensa qu'a soun ped ma demora espausada.

Couma ioi la trépan lous reires l'an trepada
dins sous cengles roucuts ounte ié ressoundis
lo vouès de la campana -'n pauc escrincélada -
de moun vilage aval, que pauc a pauc mourris.

Ièu l'aime de tout temps: per l'autoum roubilhada,
l'aime joust soun mantèl, l'iver de nèu sanlada,
quoura sa poulidié es mesclada ai ciel gris.

Couma l'aime en estiu per lou sourèl rimada -
siei de toutes sous rocs lou manit caganis,
que n'o lou còr prou grand, per l'aima, desanada...

Un autre tèxt d'Antonin Jeanjean: "lo puòg rimat".

Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX
Retorn a l'ensenhador generau