POITAVIN, Mathieu, 2015, Esperit de Sau, edicions de l’Aucèu Libre, illustracions de Jaume Privat, 165 paginas, amb traduccion en francés. E tanben : Matthieu Poitavin Sus lei piadas de l'Absenta (photographies Stéphane Barbier) bilingue occitan francés. Atelier Baie, 2016. 


Per un primièr reculh Matieu Peitavin fai pròva d’una mestria espantosa dau biais d’escriure. Dins dos registres desparièrs. Mestreja cap e tot son raconte e sèm obligats de lo seguir, nos trai ont cresiam pas d’anar, la sospresa es contunhosa e pasmens lo debanar dau raconte seguís una logica perfiècha. Pòde pas m’empachar de pensar que lo dinamisme dau raconte deu fòrça a la magia de la lenga d’òc. Que nos trai dins un alhors absolut, dins un autre espaci de pensada e de sentidas que la lenga francesa ont banham de contunh. Per ieu lo miracle es aquí : qu’aquesta lenga que dempuòi tant de temps se repetís d’un biais quasi encantatòri qu’es promesa a una mòrt rapida e indefugibla tenguèsse e regrelhèsse de longa coma l’agram, e que de joves plens de biais se l’aproprièsson per  dire de causas inausidas que de segur l’espaci normat  de la lenga francesa lor auriá pas permés de concebre. Es interessant de notar que Matieu Peitavin utiliza una lenga fluida e expressiva mas fòrça simpla, e que son escritura es plena de fòrça. D’unes coma Maelle Dupon cèrcan d’anar au fons de l’estranhesa de la lenga dins una mena d’experiéncia existenciala, Matieu n’aganta solament la vida rebolhenta e l’emplega dins una escritura fluida que podètz pas vos destraire de son fiu, que vos enrebala deliciosament. Sèm dins la pèl d’un manidet escarrabilhat que se ditz Tomàs Tomasset, lo filh d’un confisor, que viu intensament sa vida d'enfantonet de tant que se cresèm tornats a aquel atge e tot estrementits per sa vision dau mond dels adultes que aquí manca pas de sau ni de pèbre. E puòi dins la d’un obrièr de las salinas, e podèm pas nos arrestar de legir perqué sabèm pas de qué vai li arribar, res indica pas ont lo mèstre dau jòc nos vòu aduire. Que d’alhors nos explica au començament de la primièra nòva amb la votz dau pichon Tomàs Tomasset las tecnicas dau romancièr-demiurg : « mene mei pichòts sordats que jògan totei lei rotles qu’impause, regde. Lei bute sensa limits. M’empache lei limits […] e aqueste jòc de teatre me despassa. De que ne’n virar caluc. » Siatz avertits. Cau pas mancar aquela caminada a galaup dins l’imaginari escarrabilhat, tendre e risolièr de Matieu Peitavin. Que de segur esperam que nos balharà longament de racontes tan polidament menats. Dau meteis Matieu Peitavin acaba de crebar l’uòu un polit libre d’art que nos fai passejar poeticament  dins Nimes amb un peçuc de languiment,  una capitada tanben.

 (critica dins Oc N°119, XIVe tièira 2016, p78-79)

Joan-Frederic Brun

 

Retorn a la pagina de l'autor
Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc
Retorn a l'ensenhador de la literatura dau sègle XX-XXI
Retorn a l'ensenhador generau