Eugèni Vivarés (1808-1887)
La Volada de las Focas
Eugène Vivarès naquit à Sète, au
numéro 1 de la Grand'Rue, le 10 février 1808. Etudiant à Paris au temps des
grandes batailles romantiques, il obtint la licence en droit en 1831. Revenu
dama notre ville, il fonda le journa1 "LA MEDITERRANEE" (1844) puis,
à Montpellier, " LE MESSAGER DU MIDI" (1848), "où il devait
écrire pendant plus de trente-cinq ans avec une liberté et une indépendance
qui lui venaient, c'est certain, davantage de son caractère que de son état de
fortune". (1) Il fut conseiller municipal à Sète durant quelque
vingt-cinq ans. Il mourut le 21 novembre 1887.
Eugène Vivarès cultivait volontiers les muses et il a laissé quelques poèmes
dans l'une et l'autre des langues qu'il maniait avec un égal bonheur, comme, en
français, "Le Port de Cette, pour la célébration biséculaire de la
fondation" et, en langue d'oc, "La Volada de las Focas", que nous
publions ici.
(1) Armanac Cetòri (pour l'année l902)
La Volada de las Focas ( La battue aux foulques ) (2)
(Morsèls de l'introduccion de 1979)
La Volada de las Focas (1844) est l'oeuvre la plus connue d'Eugène Vivarès. Le succès de ce petit poème qu'on peut rattacher au genre héroï-comique, ne s'est jamais démenti, puisqu'il a été réimprimé en 1885, qu'un extrait en a été publié dans l'"ARMANAC CETORI" pour l'année 1902, et que la "CAMPANA DE MAGALONA" de Montpellier en a donné une reproduction integrale en 1927. De nos jours, ceux qui n'ont pas oublié le parler du terroir le lisent encore avec plaisir. Car on retrouve chez Vivarès, "qui s'était nourri pendant de longues années des oeuvres de l'abbé Favre", les qualités qui ont fait la renommée du "prieur de Celleneuve", la verve endiablée, la vérité des descriptions sous les exagérations joyeuses ou truculentes, le sens du trait comique, la saveur de la langue populaire. Il va sans dire que le disciple a fait siens les procédés du maître. Il a même adopté certaines particularités de son parler, qui diffère un peu de celui de Sète. Et ce poème "a la manière de..." est en somme très réussi.
Un "Poëme patoès", souligne Eugène Vivarès. Ce mot de "patois" indigne, non sans raison, les Occitans de nos jours. Mais c'est celui qu'emploie constamment l'abbé Favre pour désigner le langage du "peuple" par opposition à celui des "lettrés", et là encore il est suivi par Vivarès.
Le texte que nous donnons est celui de 1885, qui avait été soigneusement revu par l'auteur.
(1) La "foca" ou "folca", en français " foulque ", " judelle ", " macroule ", est un rallidé de la taille d'une petite poule, d'un noir grisâtre, dont les doigts sont munis de palettes semi-circulaires. C'est par excellence un gibier d'étang. Dans notre région on l'appelle, abusivement, "macreuse". En réalité, la "macreuse" est un autre oiseau - un canard de couleur noire (en occitan "lo negre") qui ne quitte pas la mer.
PREMIER CANT
Ieu qu'es per la premièira fes
que tène un pincèl dins mos dets,
Vòle vos faire la pintura,
D'aquela fretada un pauc dura,
que, tres o quatre fes per an,
Se fai a de caça d'estanh.
Musa, te demande la graça
De me sortir d'aquesta passa,
Quand veiràs que vau m'embrolhar;
Se voliás un pauc te'n melar,
Mai qu'age pas d'alen de rèsta,
La besonha seriá lèu prèsta:
Mais se m'anaves laissar sol,
Me metriás dins un fièr embolh;
Diantres! au mestièr soi novice,
E m'es besonh de ton service.
Anèm, me'n vau acomençar,
Acha de pas me delaissar;
E se m'encalave, (òm te'n prega),
Buta-m'un pauc de la partega.
Vison-visú de Miraval,
Es pas luonh dau camin royal.
Es un estanh que dels pescaires
Es aimat tant que dels caçaires;
Onte, d'ordinari, se vei
Fòrça canards e fòrça pèis;
Pichòta mar que dins sas aigas
Balòta còlverds e palaigas,
E que chacun nòmma tot bas:
Vòle parlar de Palavàs.
Saupretz que d'aquel luòc las focas
Bolegan pas mai que de socas
De la vinha que las noirís :
N'an fach son sejorn, son país;
Aquí ié manjan, ié gorgolhan ;
Au bòn dau jorn se i estorrolhan;
Se i esplomassan lo fafach
Quand son pro lassas de brafar.
Enfin ié fan, tot ce que sabon;
E se jamai focas p...
Atestiriái sans balançar
Qu'es aquí qu'anarián p....
Au bèl temps prenon sa volada
Per una contrada gelada;
Mès tanlèu que tòrna lo freg,
Revenon mai a son endrech.
Se i en ajusta de novèlas,
que remplaçan las paura'anhèlas,
(Pecaire en granda quantitat),
Que lo fusilh a mautractat.
Quand i a pas pus de vendemiaires,
Ni botèlhs, ni mai reglanaires;
que lo bèl temps s'es enanat,
que tot lo blat es semenat,
E que ne fai una cilampa
Capabla de sonar la crampa,
E de gelar lo bot dau nas
Als morres los milhor tapats;
Es alòrs que, dedins las nuas,
En rengueta, coma de gruas,
òm vei las focas au blanc bèc,
s'adralhar dau costat dau grèc.
Regardan,d'en mitan dau nívol,
Se, dins lo país ont arriban,
Devistan pas quauque palús
Onte pògon faire un cabús.
Tanben, quand son sus Vilanòva
Que pròche de l'estanh s'atròba,
E que d'ennaut veson en bas
sas amigas de Palavàs,
Ie tòmban, e fan un tapatge
A lezardar tot lo vilatge.
Mès quitem ce qu'avètz ausit,
qu'es l'avant-prepaus dau recit;
E vos contem una batalha,
Ont avèm agut de rabalba;
Amai poiriái dire en latin :
ET QUORUM PARS MAGNA FUI
Mès conven d'èstre pus modèste,
E de pas prendre un ton tan lèste.
Dejà dedins ce qu'ai escrich,
Crese de vos avudre dich
qu'es quand per lo freg òm s'abilha
Que i a mai d'aquesta cacilha...
òr donc, vèrs lo premièr de l'an,
Fan trompetar...ran-pa-tan-plan...
Qu'en mitan de la setmanada,
Aurà luòc la granda volada:
Qu'a l'ordinari se farà;
E sans fauta començarà,
Quand Febús, qu'a pro fach la sièsta,
Geta a la, mar son sarra-tèsta;
O, per vos lo bailar pus clar,
quand lo sorelh se levarà.
A Ceta alòrs tot s'aprepara :
Diriátz qu'òm va faire una armada.
D'aicí, d'ailai, de tots costats,
Sortís de fusilhs rovilhats;
E vesètz pas, dins las carrièiras,
Que romanas e carnassièiras.
Chacun s'escrima per onchar
Ce que jamai lusiguèt pas.
E los marchands d'òli d'oliva
Son dins la jòia la pus viva,
Car, per levar tant de rovilh,
Ne fau segur mai d'un barrilh.
Entremens que chacun s'aprèsta,
Arriba lo jorn de la fèsta.
Es lo torn de las provisions
Après lo de las municions.
Los charcutièrs, tot es fatiga,
Son de planton dins sa botiga,
Onte per aquesta ocasion,
I a de lònga la procession.
Tot ié partís ... las andolhetas,
Los cervelats, e las farcetas,
Lo cambajon, lo ton confit,
Los bodins, lo morre farcit,
Los talhons de lenga forrada,
Los pès de pòrc en grasilhada,
Los manolhets, e los garrons,
Tot ... mème jusc'as grautilhons.
Aquel jorn, i a fòrça femnetas
Que fan d'estofat, d'aumeletas;
Mès mai d'una, en cosinejant,
Rondina, tot repotegant,
Contra los fusilhs, e la caça,
E los òmes, e la fricassa.
Lo Bordigòto, qu'es pas sòt,
Cròmpa saucissa e saucissòt;
Car au Bordigo, es una tissa
De manjar fòrça de saussissa.
Los cossuts, los pus monedats,
Son munits de capons trufats,
De pastisses de fètge d'auca,
de bèlas tortas, e de quauqua
vièlha botelha dau canton,
Per far davalar lo capon.
Enfin chacun, selon sa pòcha,
En tal cas fai virar sa bròcha.
Lo soèr, per pas nos oblidar,
A lòga de nos ajaçar,
Aimam mai passar la velhada.
Lo lendeman, de matinada,
Caçaires, fusilhs e paquets,
davalam dins nòstres barquets
Que, d'a proa, an sa lanterneta,
E se'n van en rasent l'aigueta.
Vos farai gràcia dau camin,
de paur de vos faire dormir.
E puòi soi pas a vos aprendre
Qu'a La Peirada se fau rendre
Quand òm parís per onte anam;
E que se passa a Frontinhan.
Frontinhan!... Lo paure vilatge! (1)
I a pas res de polit, que sache,
A racontar d'aquel país.
L'èr que ié bufa ié pudís,
E sos papièrs son pas celèbres
Que per son muscat e sas fèbres.
Los abitants d'aquel endrech
An totjorn tròp caud o tròp freg,
Trist efèt de l'epidemia
Que ié dalha chaca familha.
Aquí lo davant dels ostaus
Es totjorn bordat de malauts,
Totes jaunes, totes pallasses,
Magres coma de corpatasses,
E que son tot uòlhs e tot nas !...
De veire aquò, sètz esfraiats!
E, de paur de prendre las fèbres,
vos'ncorrissètz coma de lèbres.
Antau fasiam dins aquel cas;
Passam lis, en tapent lo nas.
Dejà, coma l'auba poncheja,
Vesèm lo salon qua blanqueja.
Pauc a pauc lo quitam darrièr;
Passam davant los Aresquièrs;
E la nuòch au grand jorn fai plaça,
Qu'arribam au luòc de la caça.
(1) Nos amis de Frontignan nous
pardonneront d'avoir conservé cette boutade inoffensive, qui pouvait être une
vérité à l'époque où parut la première édition de ce petit poème (1844),
mais qui, aujourd'hui, serait un véritable anachronisme depuis que la
démolition des remparts et d'autres améliorations utiles ont transformé cette
petite ville sous le rapport de la salubrité. ( Note de l'auteur)
S E G O N D C A N T
Quante espectacle per los uòlhs!...
Mai de cent trenta negafòls,
Que pòrtan chacun sos caçaires,
Ambé son parelh de vogaires,
Amolonats dins lo canau,
Dau fuòc espèran lo sinhau.
Per formar tota aquesta armada,
La contrada s'es despoblada;
E i a pas ges de vilatjons,
Dels pus traças dels environs,
Que non n'agon part a la fèsta.
Los Montpelhieirencs son en tèsta,
Los caçaires d'aquel país
Vendrián sa part de paradís
E riscariín lo purgatoèra
Per pas mancar lo jorn de gloèra
Onte se tua tant d'aucèls
Autant grasses que de porcèls.
Aquí i a Vic e Vilanòva;
Cornon, Pinhan e Celanòva;
E Sant-Jòrdi, qu'es renommat
Per los caçaires qu'a format,
E que fan a pè las tres lègas;
I a Mesa, Montbasin, Fabregas;
Gijan, Possan e Marselhan,
E tot'aqueles noms en "an"
Que s'èran ajustats en fila,
Ne farián lo torn d'una vila.
Mès ce que i aviá de curiós,
De plasent e d'espectaclós,
Era las dròllas de figuras,
Las minas, las caricaturas,
Qu'òm vesiá dins aquel borlís.
Coma bufava un vent colís
Dau costat de la Tramontana
(Que non es ni bòna ni sana),
Chacun de las fardas qu'aviá
S'èra atapat coma podiá.
Alin i aviá mai d'una ropa
Qu'auriá servit per far la sopa,
Tant i aviá de crassa au colet,
Un tal aviá mes un roquet,
Que i èra vengut d'un grand-pèra;
Un autre qu'aviá de sa mèra
Pres la manta e lo capuchon,
Donava d'èr au lop-garon.
Aqueste en son caban de lana,
Semblava soldat de doana.
Un entre autres, qu'èra de Vic,
S'èra afublat d'un vièlh carric,
Qu'aviá degut far fòrça usatge
A quauque cochièr d'esquipatge,
Car Dieu sap se los parpalhons
I avián fach fòrça fenestrons.
Amb aquò per dessús sa tèsta,
Aviá cargat un sarra-tèsta,
E d'un mochoèr, coma un sultan,
Au torn s'èra fach un turban.
De la faiçon que jot sas pelhas,
Vos recaptava sas aurelhas,
Me songère, au premièr moment,
Qu'èra quauque convalescent
Qu'avián mau garit dels accèsses:
Auriái aimat que lo vegèssetz!...
Era engrepesit, lo pauràs,
Coma s'aviá lo ratigàs.
Mès de qu'es aquel camarada,
A la mina despantolhada,
Qu'es tot sol dins son negafòl?
Pòrta un petaç negre sus l'uòlh;
Sa carabata, tota en pelhas,
I agandís jusca las aurelhas.
Son capèl es tot englotit;
Son àbit raspat, aglasit;
Sas bòtas son engarronadas
E sas braias repetaçadas
An per sospès, a sos cambaus,
De cordilhs passats dins de traucs.
Mès per tant que los sospès tíben
Grand gaug s'a mièg-botelh i arriban.
Sa mina de còpa-jarret,
Son èr d'escapat dau gibet,
Un certan fumet de galèra...
Tot anonça un ROBERT- MACAIRA !...
En lo vesent, sans dire un mòt,
Ieu recate mon borsicòt,
E regarde de pròcha en pròcha
Se mon folard es dins ma pòcha.
Om distingava aquí dedins
Los pus cossuts, los muscadins,
Coifats de sas lòngas tinhassas,
Ambé sos fotraus de barbassas,
Onte, dins lo peu, totescàs,
Se vesiá ponchejar lo nas.
Espatats dau lòng dins sas barcas,
fumavon coma de monarcas
De pipas lòngas de sièis pams.
A costat d'eles, sus los bancs,
Eran sos fusilhs de parada
A la cròça tota argentada
E daurats sus chaca canon;
De bèlas flascas de loton,
De magnificas bandolièiras
E d'elegantas carnassièiras
Onte, d'ordinari, i aviá
Fòrça lapins... en brodariá...
(Car, a pas se trompar de gaire,
Om pòt jogar que tot caçaire
Qu'es arnescat coma un milòrd
N'a pas jamai fach barba d'òr.)
Enfin, aquesta molonada
Era una vrai carnavalada:
I auriatz vist blosas e mantèls,
Capèls ponchuts e grands capèls,
Gròssas bonetas de galhego,
Bonetons finholurs de grègo;
De botassas e d'estivaus
A ne'n romplir quatre tinaus,
De garramachas de vilatge,
Fòrça de debasses d'erbatge,
E d'esclòps que, sans vos mentir,
Aurián servit de negachin;
Amai, per qu'òm se ié neguèsse,
Faliá que lo gregau bufèsse.
Mès, a prepaus, deviái pus lèu,
Vos citar l'objèct lo pus bèu,
Per un lector galant e tendre.
Au fèct, aquò deu pas surprendre;
Encara enluòc ai pas aprés
L'art de dire tot a la fes.
(Mès vos respònde, sur ma vida,
que s'una sciença tan polida
Espelissiá de mon cervèl,
Ne fariái pas veire un morsèl,
De paur que totas las femèlas
Me desrabèsson las prunèlas,
Per venir me la rapilhar).
L'objèct dont veniái vos parlar
Era un vòl de domaiseletas
Frescas, redondas, polidetas,
Que venián per curiositat,
Estre temoèn d'aquel combat.
Femnas curiosas!...Chacun pensa
Qu'aquò n'es pes sans vraisemblença !
Mès finiguem aquí dessús,
Car poiriam nos'n trobar camús.
Las raubas d'ivèrn ben colantas
Mostravan de fòrmas charmantas;
Sus chaca talha facha au torn,
Era un sen coflat per l'amor!
Los ausards que las espinchavan
Le bot dels dets se rosegavan,
Et tot bas, un qu'èra farçur
fasiá, Messiurs, quante bonur!
Se jamai fasiam la volada
De focas d'aquesta clocada,
Per mòia, s'i atrobariá
Mai d'amators que de gibièr !...
E los autres, sus aquel dire,
Se tenián lo ventre dau rire.
Es antau que, davant l'estanh,
Mitat riguent, mitat cantant,
La fola plena d'impaciença
Dau sorelh atend la presença.
Enfin son glòbo, sus la mar,
S'enauça, roge coma un far;
E dessús las aigas viuletas
Fai treslusir sas pampalhetas.
Un crit de jòia se'n seguís,
Tal que la mar ne'n ressondís,
E que, dedins l'estanh, ont èran,
Las focas s'estrementiguèron.
Tot de suita l'òrdre es donat
D'obrir lo passatge barrat;
La flòta que s'es esbranlada
S'acorsa tota vèrs l'intrada.
Tal ne podètz avudre vist,
A l'ora qua l'auba lusís,
Dins un parc un tropèl de fedas,
Quand lo pastre i obrís las cledas;
Totas au còp vòlon sortir
E s'embarrassan lo camin;
Antau fan las betas preissadas,
Coma de sardas son sarradas,
E se faufilan dins l'estanh,
Tot s'embroncant, tot se tustant.
Tant ben que mau totas intrèron;
Puòi en linha s'espandiguèron,
De faiçon que n'avián format
Un supèrbe frònt de combat;
E que, tant a gaucha qu'a drecha,
las focas que n'avián enveja,
Aurián pas pogut revenir
Sans quitar de pluma en camin.
Alòrs los ramurs intrepides
Còpan l'aiga a còps pus rapides,
E sarran, a fòrça de rem
La caça qu'èra jota vent.
E dos barquets, a marcha lèsta,
Pus caminaires que lo rèsta,
De luònh van prene lo davant
Per ié faire lo còp de man.
Mès dejà de tot biais sarradas
las focas se son manlevadas.
Mon Dieu, que n'i aviá - n'iviá tant
Qu'òm èra a l'ombra sus l'estanh,
E que d'ausir siblar las aissas,
Auriatz dich: lo vent bufa a raissas.
Coma se dobtavan dau mau,
D'abòrd varalhèron un pauc;
Semblava que se consultavan:
A prendre un partit balançavan.
Un bèu brieu aquel negre eissam
Rodèt sus l'aiga en bronzinant;
Mais vegent pas ges de passatge,
Per se garantir dau carnatge,
Joguèron lo tot per lo tot,
E passèron un pauc pertot.
Aquí comencet una guèrra
Pus brusenta que lo tonèra.
Los còps de fusilh partissián,
Ran-pa-ta-plan...se seguissián,
E tan regde que lo ribatge
Rendiá tapatge per tapatge
E qu'èra l'ecò de l'estanh
Las de repetar: pa-ta,-plan.'...
Lo gibièr de pertot tombava,
L'aiga de focas negrejava,
E l'òm aviá bèu regardar,
totjorn òm ne'n vesiá tombar.
òm auriá, dich, a la finala,
Que tot ce que plegava l'ala
Deviá remontar dins lo cièl
Per ne'n retombar de novèl,
Tant semblava una causa fòrta
que ne ploguèsse de la sòrta.
Quanta pluma celebrerà,
Quante pincèl retraçarà
Los traits remercables d'adreça,
D'experiença e d'ardiessa
qu'aquel jorn seguèron donats
Sus las aigas de Palavàs ?
Totes los que s'i atrobèron
En vièlhs rodrigos se mostrèron:
Jusca los de Cornonterral
qu'èran au pus fòrt dau rambalh!...
Mès l'onor d'aquesta jornada,
Revenguèt a nòstra escoada.
Viva los Cetòris ardits!
La Grandur, Filippa-dels-chins,
Que las fan davalar dels astres,
Vidau, que ne'n fai de desastres;
Jaumelon que dejà n'a tres
Quand los autres n'avián pas ges.
E Simon, e lo grand Antoena...
E pus grand encara, Chanoena!
Que de luònh lo vegent quilhat,
Las focas prenián per lo mat,
E sans paur tot pròche passavan...
A me digatz! se davalavan
Pus vite que n'aurián volgut,
E d'un tal biais qu'aurián pogut
En cabussant d'aplomb dins l'aiga
Traucar dau bec quauque palaiga.
o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o
Puòi que se ditz , una volada,
Aquel jorn seguèt ben nommada;
E la caça, en aqueste assaut,
Ne tastèt un brave aiga-sau.
Quante chaple! quante espectacle!
De gibièr mòrt quante basacle!
Totes dejà n'èran sadols,
E los barquets èran comols!
Jusc'als caçaires de la còsta
Qu'èran venguts a res non còsta,
E qu'en se virant çai o lai
Ne devalèron tant e mai.
Per malur au bèu de la fèsta,
Anèt i avudre una batèsta,
que se l'asard se'n mèla pas,
Auriá menat fòrça tracàs.
Un nommat Pierre Lafulhada
Vegèt una foca blassada
Se pausar pròche son batèu;
Vite ié l'acorsa au pus lèu.
Mès un certan Michèu Lescura,
òme violent de sa natura,
Se n'avisèt en lo vegent,
E ié pogèt en mème temps.
De tot costat tant s'entanchavan
que los vogaires tressusavan!
Quand seguèron venguts a pòrt,
Se tirèt a la fes, dau bòrd
De las doas pichòtas fregatas...
La foca vira en l'èr las patas,
E l'òm entend de tot costat
Que cridan : " es ieu qu'ai tuat "...
-"O! ò! doçament, camarada,
ié diguèt d'abòrd Lafulhada,
Per tuar faliá tirar drech,
E siás un pauc tròp mau-adrech!
Ausas sosténer de ta boca
qu'es ton còp qu'a tuat la foca ?
Mès te jogariái borniquèl,
que toquèsses pas mon capèl!
I as picat au mens a vint passes...
" -Amai vòle que la ramasses!
(ié respònd Lescura, exaltat
De se veire antau insultat),
S'as pro de topet per o faire
Ieu te reglarai ton afaire;
Amb aquel fusilh, d'un còp net,
Te farai sautar lo ponhet...
Antau n'auràs pas de sidolas,
Ni de pipidas, ni d'ampolas. "
-" Siás autant blagur que gusàs
ço ié fai l'autre e jot son nas,
Tot lo narguent d'aquela sòrta,
Naviga vèrs la foca mòrta,
E i alònga la man dessús;
L'anava agantar... Mès, messiurs
Aquel Leacura a pas l'audaça
De téner de fèt sa menaça?
I afusta la man ardiment!
Lo còp partís! Urosament
Que la colèra lo butava
E que lo braç ié trantalhava;
Car lo manquèt de mai d'un pè,
E lo còp que seguèt costièr
Tot en fusant dins l'aiga clara,
Fissèt pas qu'una clavelada.
Lafulhada, lo sang a l'uòlh,
E de la ratja mitat fòl:
" Coquin !... volur!... mès t'aurai, lache!
Sarra-t'un pauc a l'arrambatge. "
E de fèt, a se'n pauc mancar,
Los barquets s'anavan tocar;
De pertot los fusilhs volavan,
los vogaires se n'emmelavan,
E tot aiçò virava mau
Se i avián pas mes lo repaus.
Mès vejaicí qu'un nommat Soca
Qu'es lo qu'aviá blassat la foca,
E que l'aviá vista pausar,
Veniá de luònh la ramassar.
Anèt la querre dins l'ondada
Ont encara èra balotada,
Puòi ajustèt aquí dessús:
" Podètz ben vos batre, messiurs,
Per una foca qu'es pas vòstra,
E que sabètz fòrt ben qu'es nòstra,
Mès se vos pesa a l'estomac,
Vòle passar per un boirac. "
Antau parlat, vira sa beta
E pren de polvra d'escampeta.
Los autres, coma d'abestits,
Ne seguèron tot enclausits.
Un bòn brieu s'entreregardèron;
Mès dau pam de nas que n'aguèron,
S'alarguèron tot renegant
L'un a ponent, l'autre a levant.
Mès tot a sa fin sus la tèrra;
Or donc cessèt aquesta guèrra.
Es vrai qu'òm poiriá dire aicí
Que cessèt fauta d'enemics
Bref per tau subjèct o per d'autres,
Finiguèt... Tan milhor per vautres.
Alòrs, coma se fasiá tard,
Chacun s'enanèt a l'escart,
Au bot d'un ram ambé l'escòta
Amarrèt fèrme sa barcòta,
E jutgèt, mardieus, qu'èra temps
De faire trabalhar sas dents.
Pecaire. L'èr e la fatiga
I avián fach venir l'enteriga,
E non las avián totescàs,
Gaire pus lòngas que lo braç.
Las dents intrèron donc en dança;
De tuga-vèrme e de pitança
S'enflèron jusc'au gargatet.
Ié l'auriatz tocat amb lo det.
Puòi chacun, la maissa apaisada,
S'enanèt a la desbandada,
Lo ventre rulle de fricòt
E de focas un plen barcòt.
Quand agandiguèrem a Ceta,
La fola, lòng de la banqueta
S'amolonèt en galariá.
Per veire passar lo gibièr.
Alòrs chacun au parentatge
De luònh volguèt far lo partatge;
Aquò semblava CARITAS.
Las recaçavan sus lo nas,
E de las focas que getàvem
Mai d'un còp los amalugàvem.
Per tot dire, afin que jutgetz
Quant se'n tuguèt aquela fes,
E que ne'n poguetz far lo còmpte,
Saupretz (a mens qua siágue un cònte
Que m'an fach amb aquel subjèct)
Que de las plumas que i aguèt,
Se'n farciguèt per las chambrièiras
Quatre cent trenta coissinièiras.
FIN
Ligams
Un polit siti sus "La chasse à l'eau sur le territoire de Villeneuve" amb tot sus los aucèls e lo biais de los caçar, e de bèus flòcs (bilingües) dau poèma ""La volada de las focas" "editat aicí in extenso
*
Retorn a l'ensenhador de la literatura montpelhieirenca d'òc